Maar ja die laatste weken van de zwangerschap zijn toch best zwaar, die weken waarin je enorm wordt. Je hebt je erg verheugd op het verlof, want dan is er eindelijk tijd om alle plannen uit te voeren. Dan is het zover en van al die plannen, komt helemaal niets. Onvoorstelbaar hoe de energie volledig wordt opgenomen door dat kleintje in jouw buik. Dan maar proberen te genieten van de laatste periode dat jullie letterlijk met elkaar verbonden zijn.
Bedenk; er zit een klein mensje in jouw buik, een nieuw leven, een eigen karakter, een eigen persoonlijkheid. Dat is toch niet te bevatten als je er zo bij stilstaat?
Dat is een wonder. Koester het gevoel van veiligheid dat dit kleintje nog even in jouw buik zit.
De moeder van mijn lieve vriendin vertelde vóór de geboorte van onze kinderen; 'Op het moment dat jullie kindje geboren wordt, is er een zenuw die voor altijd bloot ligt'. De intense liefde en de allesoverheersende drang en dwang om dit kindje te beschermen, lief te hebben, te verwennen, is met geen pen te beschrijven.
En....ze had gelijk.
Ook de grappige momenten staan in mijn geheugen gegrifd, de hikjes als je kindje te gulzig van het vruchtwater drinkt, het blijft een gek gevoel.
Maar terug naar december. Een kindje krijgen rond de periode van de feestdagen is toch wel extra magisch, dat zullen andere decembermama's kunnen beamen. Iedereen is druk, druk, druk en bezig om het tijdens de feestdagen zo gezellig mogelijk te maken. En jij als zwangere mama hebt hele andere dingen aan je hoofd, misschien is dit wel qua geregel de rustigste sinterklaas, kerst of oud en nieuw die je ooit mee gaat maken. Dat het nooit meer hetzelfde wordt, dat is zeker!
De gedachte van onze nieuwste collectie komt dan ook niet maar zo uit de lucht vallen: Winterliefde: Warmte in het mysterie. Want dat is het 'magisch', een kindje krijgen en deze periode benadrukt dat extra.
De warmte waar we allemaal zo naar verlangen en die we bij elkaar zoeken, het terugblikken naar het afgelopen jaar, de emotionele lading, de liefde die we elkaar willen laten voelen en natuurlijk het gevoel van het nieuwe begin dat voor ons ligt, een schone lei, een nieuwe kans.
Mijn grootste droom: thuisbevallen. Na alle voorbereidingen moest dat zeker goed gaan. Vertrouw op de kracht van je eigen lichaam, ons vrouwenlichaam is hier voor gemaakt. Miljarden zijn je voorgegaan. Dus ik was er dan ook helemaal klaar voor. Toen kwam de uitgerekende datum: 16 december. Stilte; geen enkele aanwijzingen dat er een bevalling aan zat te komen. Mijn kindje zat lekker veilig. Op 20 december begon er iets te gebeuren, voorzichtige weeën, maar het zette niet door. De verloskundige besloot om de vliezen te breken en wat er toen gebeurde vergeet ik nooit meer! Mijn maandenlange voorbereiding was voor niets geweest, alles was weg. Het geweld wat er toen over me heen kwam kon ik niet aan, ik raakte volledig in paniek. Uiteindelijk is het gelukt om met behulp van de verloskundige mijn ademhaling een beetje onder controle te krijgen, maar het geweld en de pijn was overweldigend. Toen bleek ook dat ons kindje in het vruchtwater had gepoept. Dat was het einde van mijn geplande thuisbevalling, we moesten met spoed naar het ziekenhuis. Na uren heftige weeën te hebben gehad, met amper 2 cm ontsluiting, bleek ons kind een 'sterrenkijker' te zijn, oftewel hij lag verkeerd om, dus geen stuitligging, maar rug aan rug. Dit zorgt ervoor dat de ontsluiting niet door kan zetten. Ik ga die nacht nooit vergeten. Uiteindelijk is ons kindje met behulp van de vacuümpomp geboren, hij werd direct meegenomen en mijn man moest er met spoed achteraan, omdat onze zoon gereanimeerd moest worden. Gelukkig is hij uiteindelijk goed bijgekomen. Hij moest nog wel in de couveuse, maar de volgende dag mochten we samen naar huis. Nadat ik na de bevalling een beetje was opgelapt, kon ik eindelijk onze zoon ontmoeten. Toen ik vanuit de couveuse naar mijn kind keek, dacht ik; ik ken jou niet en ik voelde van hem hetzelfde. De vraag van de verpleegkundige, toen ze mij terugreed naar mijn kamer; 'En had je gelijk het gevoel 'dat is mijn kind?!' heeft mij toen heel verdrietig gemaakt.
De maanden daarna zijn voor mijn zoon en mij heftig geweest, ik vermoed door de traumatische ervaring die het voor ons allebei is geweest. Ik las onlangs een artikel wat het eigenlijk precies inhoudt, de bevalling van een 'sterrenkijker' en de auteur van dit stuk eindigt het artikel met het volgende; 'Kleine krachtpatsers is hoe ik deze sterrenkijkers noem', en dat zegt denk ik genoeg. Ook door het ontbreken van de nazorg is dit extra ingrijpend geweest voor ons allebei, maar daar kwam ik pas later achter. Daarnaast waren er op dat moment geen moeders in mijn omgeving die mijn verhaal herkende en alle reacties waren gebaseerd op de kern van; 'er zijn je miljarden voorgegaan, oftewel stel je niet zo aan'. Daarom des te belangrijker om op een andere manier steun te zoeken, zodat je weet dat je echt niet de enige bent die zo'n ervaring meemaakt en vooral ook dat echt niet iedere bevalling van een leien dakje gaat.
Ondanks onze moeilijke start, kan ik onze band nu 'magisch' noemen. Woorden hebben wij weinig nodig, ik zeg altijd 'wij hebben een soort bluetooth verbinding met elkaar'. Het is een gevoel en daar zijn vaak geen woorden voor nodig.
De kern van dit verhaal is, dat ook al had ik me niet voorbereid; je natuurlijke instinct neemt het over en zorgt dat je dit wel degelijk aankunt. Dit gebeurt automatisch en natuurlijk is het super fijn om iemand aan je zijde te hebben, die kennis heeft en je fijne tips kan geven wat het makkelijker voor je kan maken. En zeker de combinatie met de medische kennis die aanwezig is, geeft ons dat extra vertrouwen. Maar vertrouw vooral op jezelf, je kunt dit! De roze wolk was in mijn geval ver te zoeken, maar vertrouw er ook wat dat betreft op dat jij de perfecte mama bent voor jouw kindje. Die heeft speciaal jouw uitgekozen, omdat jij de allerbeste bent om hem of haar tijdens het levenspad te begeleiden 🧡
Ik wens je namens ons hele team veel magische momenten toe in deze decembermaand!
Veel liefs,
Bianca
Team Hierbenik
